Δεν θα αναφερθούμε στην γενιά των προπολεμικών αλλά και των μεταπολεμικών Ναυτεργατών μέχρι και την δεκαετία του ’60, στα πολύ δύσκολα χρόνια που πέρασαν, στις συνθήκες εργασίας σκλαβιάς και διαβίωσης εποχής γαλέρας, όπου μετά από πολλούς και αιματηρούς αγώνες και διώξεις κατάφεραν να αποκτήσουν Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΣΣΕ), καλύτερη διαβίωση στα πλοία και δικαιώματα, που δυστυχώς με την πάροδο των χρόνων εξανεμίζονται πάντα με την «βοήθεια» της επί ετών πουλημένης και προσκυνημένης στους εφοπλιστές Πανελλήνιας Ναυτικής Ομοσπονδίας (ΠΝΟ), αλλά και το δικό μας «χέρι» της γενιάς Ναυτεργατών από την δεκαετία του΄70 και μετά, που λόγω της ευφορίας που υπήρχε εκείνη την εποχή στην οποία ζητούσαν και «ξύλινους» Ναυτεργάτες, δεν δίναμε καμμιά σημασία στα γίγνεσθαι τόσο με την διοίκηση της ΠΝΟ όσο και με τις διοικήσεις στα σωματεία μας, ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΙ ΕΠΩΔΥΝΟ ΛΑΘΟΣ!!

Ας θυμηθούμε ότι την δεκαετία του ’70 τα Ελληνόκτητα πλοία έσφυζαν από Έλληνες και στην πρύμνη των πλοίων κυμάτιζε η Ελληνική σημαία, σε πλοία ως επι τω πλείστων γέρικα και πάρα πολύ δύσκολα με διαβίωση – κατάλυμα – διευκόλυνση – ασφάλεια μηδαμινή, με διατροφή και νερό πενιχρή, ήταν τα χρόνια που η Ναυτοσύνη του Έλληνα και το Ελληνικό φιλότιμο, έφεραν το λεγόμενο «Ελληνικό Θαύμα της Εμπορικής Ναυτιλίας», και την πρωτιά του Ελληνόκτητου στόλου παγκοσμίως. Οι Συμβάσεις Εργασίας ήταν ετήσιες και οι Ναυτικοί μας λόγω των αναγκών τους παρέμεναν στα πλοία περισσότερο από 2 χρόνια, τα χρήματα που έπαιρναν ειδικά την δεκαετία του ΄70 ήταν πολύ ικανοποιητικά και είχαν μεγάλη διαφορά από τα μισθολόγια των στεριανών.

Το κάθε ταξίδι μπορεί να διαρκούσε μήνες, αλλά υπήρχε η μεγάλη παρέα των καπνιστηρίων όπου μαζεύονταν όλοι μετά το πέρας της καθημερινής εργασίας τους και περνούσαν ευχάριστα, και φυσικά τα πλοία καθόντουσαν για αρκετό διάστημα στα λιμάνια φορτοεκφόρτωσης και ο Ναυτεργάτης ξεχνιόταν από τις σκοτούρες του, δεν υπήρχε η μεγάλη πίεση των επιθεωρήσεων, δεν υπήρχε η σημερινή χαρτούρα, Αξιωματικοί Γέφυρας και Μηχανής έκαναν την βάρδια τους και τις υπερωρίες τους χωρίς άγχος, το άγχος ήταν να έχουν τακτικά στίγμα «κυνηγώντας» με τον εξάντα τον ήλιο και τα αστέρια, να μιλήσουν όποτε ήταν δυνατό με τις οικογένειες τους μέσω ασυρμάτου, και να λάβουν την αλληλογραφία τους.

Οι Ναυτεργάτες που ξεκίνησαν την καριέρα τους από την δεκαετία του ’70 και μετά πιστεύουμε ότι ήταν οι πιο κερδισμένοι από όλες τις απόψεις, μπορεί να δουλεύαν σε παλιά και δύσκολα πλοία αλλά δεν υπήρχε ο φόρτος εργασίας το στρες και η πίεση, αλλά όλα αυτά μέχρι το 2001 και με την τρομοκρατική επίθεση με τα αεροπλάνα στους δίδυμους πύργους στην Νέα Υόρκη των ΗΠΑ, που τελικά δεν γνωρίζουμε το πως και το γιατί έγινε αυτή η επίθεση και νομίζουμε ότι δεν πρόκειται να μάθουμε ποτέ, άρχισε και η αντίστροφη μέτρηση στην ήσυχη και ήρεμη μέχρι τότε ζωή των Ναυτεργατών στα πλοία.

Σε όποια λιμάνια κι αν πηγαίναν οι τοπικές αρχές τους αντιμετώπιζαν σαν τρομοκράτες, ναι καλά διαβάζεται, απαγόρευαν την έξοδο τους στα λιμάνια, άρχισε να αλλάζει η καθημερινότητα στο πλοίο, νέοι κανονισμοί που έμπαιναν σε λειτουργία, γραφειοκρατία, επιθεωρήσεις, και η αρχή της γενικής αλλαγής στα πλοία, και όλα εις βάρος και περισσότερης πίεσης στους Ναυτεργάτες.

Και πάμε στο σήμερα, στους σημερινούς Ναυτεργάτες που ξεκίνησαν την καριέρα τους τα τελευταία χρόνια ή πρόκειται σύντομα να ξεκινήσουν. Το σημαντικότερο που ακούμε για την νέα γενιά Ναυτεργατών και φυσικά είναι πολύ θετικό, είναι η επαφή με δικούς τους ανθρώπους στη στεριά, λόγω του ότι το ίντερνετ έχει βελτιωθεί τα τελευταία χρόνια και πολλοί σχολιάζουν ότι τα «σημερινά παιδιά στη θάλασσα» δεν χάνουν όσα έχαναν οι παλιότερες γενιές. Είναι όντως μια «ευνοημένη» (όπως την αποκαλούν) γενιά η σημερινή;

ΠΑΓΧΙΑΚΗ ΕΝΩΣΗ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ ΝΑΤ